به نقل از «پارسینه»

چه زمانی برای حساسیت به کاندوم به پزشک مراجعه کنیم؟

تاریخ انتشار: ۱۶ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۵۰۶۲۷۹

اگر بعد از اتمام رابطه جنسی دچار خارش مداوم و بی دلیل می شوید، می تواند به خاطر حساسیت به کاندوم باشد. خارش ممکن است بر اثر واکنش حساسیتی به کاندوم یا هر ماده دیگری که در زمان برقراری رابطه جنسی مورد استفاده قرار داده اید، بروز کند. گرچه ممکن است به هر کاندومی حساسیت داشته باشید، اما کاندوم با جنس لاتکس رایج ترین نوع حساسیت زاست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در اکثر مواقع حساسیت به لاتکس به مرور زمان و بعد از بارها قرار گرفتن در معرض این ماده بروز می کند. به علاوه حساسیت به لاتکس در بین کارمندان بیمارستان ها و مراکز مراقبتی بیشتر است. در ادامه با جزئیات بیشتری به مسئله حساسیت به کاندوم پرداخته می شود.


نشانه های حساسیت به کاندوم
در اکثر موارد افرادی که به لاتکس یا سایر مواد حساسیت دارند، دچار یک واکنش موضعی می شوند. به این معنا که علائم حساسیت تنها در محلی که پوست به طور مستقیم با لاتکس یا کاندوم تماس داشته واکنش نشان می دهد.

نشانه های واکنش حساسیتی موضعی به کاندوم عبارتند از:

خارش
قرمزی
برآمدگی
التهاب
کهیر
جوش های پوستی
در موارد حساسیت شدید یک واکنش کلی در بدن یا یک واکنش سیستمیک بروز می کند. خانم ها بیشتر در معرض واکنش حساسیتی سیستمیک هستند. علت حساسیت بیشتر خانم ها به لاتکس این است که غشاهای مخاطی واژن پروتئین های لاتکس را سریعتر از غشاهای آلت تناسلی جذب می کنند.

نشانه های واکنش حساسیتی سیستمیک عبارتند از:

کهیر در بخش هایی که با کاندوم تماس نداشتند

التهاب در بخش هایی که با کاندوم تماس نداشتند

آبریزش بینی یا گرفتگی بینی

آبریزش چشم

خارش گلو

گر گرفتن صورت
در موارد نادر حساسیت به کاندوم ممکن است منجر به بروز آنافیلاکسی شود. آنافیلاکسی یک واکنش حساسیتی کشنده است. در صورت بروز هر یک از موارد زیر بلافاصله به پزشک مراجعه کنید:

مشکل تنفسی
مشکل در بلع
التهاب دهان، گلو یا صورت


چرا حساسیت به کاندوم بروز می کند؟

لاتکس طبیعی – که رنگ آن با لاتکس مصنوعی متفاوت است – حاوی پروتئین های زیادی است که گفته می شود منجر به بروز واکنش های حساسیتی می شوند.
اگر به لاتکس حساسیت دارید، سیستم ایمنی این پروتئین ها را به عنوان مهاجم مضر در نظر می گیرد و آنتی بادی هایی برای مقابله با آنها آزاد می کند. این پاسخ ایمنی منجر به خارش، التهاب یا سایر علائم حساسیتی می شود.

طبق بررسی هایی که در سال 2002 انجام شد، حدود 30 تا 50 درصد افراد مبتلا به حساسیت به لاتکس به برخی غذاها نیز حساسیت دارند. برخی غذاهای گیاهی حاوی پروتئین هایی هستند که از لحاظ ساختاری شبیه به پروتئین های موجود در لاتکس می باشند. به این ترتیب این غذاها نیز ممکن است سیستم ایمنی را تحریک کنند.

اگر به موارد زیر حساسیت داشته باشید، بیشتر در معرض حساسیت به لاتکس و کاندوم خواهید بود:

آووکادو
موز
کیوی
شاه بلوط
گوجه فرنگی
فلفل دلمه ای
سیب زمینی
گرچه حساسیت به لاتکس رایج ترین نوع حساسیت است، اما احتمال حساسیت داشتن به سایر انواع کاندوم ها نیز وجود دارد. به هرحال واکنش حساسیتی به شکل مشابه بروز می کند، اگر کاندوم مورد استفاده حاوی یک یا چند ترکیب تحریک کننده و حساسیت زا باشد، سیستم ایمنی آنتی بادی هایی را آزاد خواهد رکرد که با آنها مقابله کنند. این امر منجر به بروز واکنش حساسیتی موضعی یا کلی در بدن خواهد شد.

در صورت حساسیت به کاندوم چه باید کرد؟
گر چه اکثر کاندوم ها با لاتکس ساخته شده اند، اما جایگزین هایی نیز وجود دارد. در مورد حساسیت خود با پزشک مشورت کنید و بهترین نوع کاندومی را انتخاب کنید که حاوی لاتکس نیست.



انواع کاندوم
کاندوم پلی اورتان Polyurethane را امتحان کنید
کاندوم
کاندوم های از جنس پلی اورتان به طور موثر از بارداری جلوگیری می کنند و از هر دو نفر در مقابل بیماری های مقاربتی محافظت می کنند. این کاندوم ها هم در نوع زنانه و هم مردانه وجود دارند.

پلی اورتان از لاتکس نازکتر است. این کاندوم ها به خوبی گرما را هدایت می کنند، بنابراین حس فرد نسبت به این کاندوم ها طبیعی است.

اما کاندوم های پلی اورتان خاصیت کشسانی کاندوم های لاتکس را ندارند، بنابراین ممکن است به خوبی کاندوم های لاتکس آلت را پوشش نمی دهند و احتمال خارج شدن آلت یا پارگی این کاندوم ها وجود دارد.

بر خلاف سایر گزینه ها، کاندوم های پلی اورتان با بیشتر لوبریکانت ها سازگار هستند، از جمله لوبریکانت های زیر:

روغنی
سیلیکون
آب


کاندوم های پلی ایزوپرون Polyisoprene
این کاندوم ها جدیدترین نوع در انواع غیر لاتکسی هستند. برخی افراد این نوع کاندوم ها را به انواع لاتکسی آن ترجیح می دهند.

پلی ایزوپرون نوعی پلاستیک مصنوعی است که گرما را بهتر از لاتکس هدایت می کند و فرد احساس بهتری خواهد داشت. به علاوه خاصیت کشسانی آن از پلی اورتان نیز بهتر است.

کاندوم های پلی ایزوپرون از بارداری و انتقال بیماری های مقاربتی جلوگیری می کنند، اما این کاندوم ها فقط از نوع مردانه موجود هستند. این کاندوم ها با لوبریکانت های بر مبنای آب یا سیلیکونی مورد استفاده قرار می گیرند.



کاندوم های پوست بره Lambskin
این نوع کاندوم ها مدت ها قبل و پیش از ورود کاندوم های لاتکس مورد استفاده قرار می گرفتند. کاندوم پوست بره از غشا روده بره ساخته شده اند و کاملا طبیعی هستند. این امر حساسیت را تشدید می کند و بسیاری از مصرف کنندگان می گویند نمی توانند کاندوم را احساس کنند.

با این حال کاندوم پوست بره متخلخل است و در نتیجه ویروس ها از طریق آن عبور می کنند. گرچه این کاندوم ها از بارداری به شکل موثری پیشگیری می کنند، اما در پیشگیری از انتقال بیماری های مقاربتی خیلی موثر نیستند. این کاندوم ها به زوج هایی توصیه می شود که مورد آزمایشات مختلف بیماری های مقاربتی قرار گرفته اند و جواب آزمایش منفی بوده است.

مسئله دیگر این است که کاندوم پوست بره فقط در نوع مردانه موجود است.



حساسیت به لوبریکانت ها
لوبریکانت ها برای بهبود رابطه جنسی و افزایش لذت جنسی استفاده می شوند، اما این روان کننده ها حاوی مواد شیمیایی و نگهدارنده های مختلف هستند که باعث تحریک و حساسیت می شوند. این مواد عبارتند از گلیسیرین، پارابن و پروپیلین گلیکول.

علاوه بر تحریک و خارش، این ترکیبات باعث رشد بی رویه باکتری ها می شوند. رشد باکتری ها منجر به عفونت قارچی یا واژینوس باکتریال می شود.
افراد کمی هستند که به ترکیبات موجود در لوبریکانت ها توجه می کنند. با این حال اگر شما دچار حساسیت و تحریک شده اید یا عفونت های مداوم را تجربه می کنید، بهتر است به دنبال یک لوبریکانت طبیعی باشید.

لوبریکانت های طبیعی با انواع کاندوم ها سازگار نیستند، بنابراین قبل از استفاده حتما لوبریکات و کاندوم را مورد بررسی و مطالعه قرار دهید.



چه زمانی برای حساسیت به کاندوم به پزشک مراجعه کنیم؟
اگر علائم مربوط به حساسیت به کاندوم بیشتر از یک یا دو روز طول کشید – یا حتی با وجود استفاده از روش های جایگزین هم تداوم پیدا کرد – به پزشک مراجعه کنید. علائم به وجود آمده ممکن است مربوط به عفونت یا سایر مشکلات پزشکی باشند.

پزشک از طریق معاینه یا انجام آزمایش های ضروری می تواند علت مشکل به وجود آمده و احتمال بیماری مقاربتی را مشخص کند. در اکثر موارد عفونت های واژینال با آنتی بیوتیک برطرف می شوند، اما اگر درمان نشوند پیامدهای زیادی از جمله ناباروری را در پی خواهند داشت.

  منبع: سیمرغ 

منبع: پارسینه

کلیدواژه: کاندوم بهداشت جنسی آموزش جنسی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۵۰۶۲۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت‌.

برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.

در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.

نقش و تأثیر خانواده‌ها در تشخیص اختلال اوتیسم فرزندان

امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.

وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.

این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.

شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.

وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.

این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.

شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آن‌ها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.

وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.

دانشجو دکتری روان‌شناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.

شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.

تشخیص اولیه اختلال اوتیسم با انجام غربالگری / ‏زمان‬ طلایی تشخیص اوتیسم را از دست ندهید

معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.

وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریع‌تر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.

این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.

یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.

وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آن‌ها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.

پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.

یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.

وی با بیان اینکه مهم‌ترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.

تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.

کد خبر 747069